Dənizin İntiharı

Atasan bu dənizə özünü, o qədər boğulasan ki

Səhər tezdən gecəyə qədər hər kəs unutsun səni

Ancaq yuxularda gələsən görüşlərə

Ya da ki içdiyin zəhrimarlar qurutsun səni

Atasan bu dənizə özünü (o qədər boğulasan ki)

Fəryadın qovuşsun haraylara

Son dəfə həsrətlə baxasan qağayılara

Atasan bu dənizə özünü, çırpılasan qayalara

Yazdığım bütün şeirləri də yırtıb aparasan

Bu yarımadanın bağrından natamam qalan

Bütün sevgiləri də dartıb aparasan!

Atasan bu dənizə özünü, heç kəslə barışmadan

Güvəndiyin dağların qarı dumana qarışmadan

Varlı-kasıb yarışmadan, çıxartmadan təmizə düzünü

Siqareti yarım çəkib atasan bu dənizə özünü

Mavilərdən iyrənib dostuna çevriləsən mavi ləpələrin

Görəsən ki, mavi dalğalar necə səpələnir

Təpələrin külə döndüyü yerlərdən uzaq qaçasan

Hündür bir yerdən uçasan yuxarı, sonra aşağı

Pıçıldayasan bu cümləni

"Sən varsan, varam, sən yoxsan, yoxam!"

Necə də gülməli!

Atasan bu dənizə özünü qürura toxunmadan

Onsuz da yox olmusan, daha da yox olmadan

Dostlarla da artıq getməyəsən çiyin-çiyinə

Bir də həmin saçların ətrini dəyişəsən dəniz iyinə

Dərin nəfəs alıb, hər kəsdən qisas alıb, ölümlə həyat kimi

Onunla mən - Məkkə və Mədinə, Dəclə və Fərat kimi

Onsuzda əbədiyyət heç vaxt sevməmişdi əbədiləri!

(Heç vaxt)

Bizimsə dualarımız açıq havalardan titrədirdi

Müqəddəs sayılan məbədləri

Atasan bu dənizə özünü heç kəs oyanmadan

Sübh namazından öncə, azan dayanmadan

Yağış yağmadan, ya da yağış əvəzinə daş yağmadan

Qurunun oduna yaş yanmadan, yalanlarla baş aldadan

Cəmiyyətdən uzaqlaşıb atasan bu dənizə özünü

Sevgilərdə saxlayasan "salam-sağ ollar"da

Əlvidalara çatmamış saxlayasan yarı yollarda

Mən isə darıxdım, səslədim səni

Yemək sırası səbirsiz gözləyən

Kimsəsiz uşaq kimi səbirsiz gözlədim səni

(Atasan bu dənizə özünü...)